در ادامهی نگریستن به مشکلاتی که نامی ندارند، همچنان نقد پایههای اقتصادی حاکمیت را ضروری میدانم؛ چرا که در حال حاضر بسیاری از رنجهای مردم، حول محور نابرابری در توزیع درآمدها، گسترش اختلاف طبقاتی، فساد سیستماتیک و همزمانی رکود و تورم اقتصادی قرار دارند. شاید برای ایران حتی نیاز به بحرانی مثل کرونا هم نبود، تا ضعفهای آشکار حکومت در مدیریت اقتصاد ملی دیده شود.
این که در فرایند نقد چرا تأکید بر نام نئولیبرالیسم اهمیت دارد را تلاش میکنم توضیح دهم. با این حال هدفم دربرگیرندهی نقد همه جانبهی سرمایهداری اعم از دولتی و فرادولتی است که در نهایت به خودمدیریتی مردم بینجامد و این مهم صرفاً به معنی فروکاستن نقد، به یک شعار علیه نئولیبرالیسم نیست.
کسانی که با تأکید کردن بر وجوه نئولیبرالیستی سیاستهای اقتصادی حاکمیت مخالفت میکنند، از محوریت درآمد رانتی نفت و دولتی بودن مطلق اقتصاد ایران میگویند و از نبود بخش خصوصی واقعی. البته حق با آنهاست؛ دولت در ایران هرگز متکی بر مالیات و وابسته به مردم نبوده است و اگر بنا بوده عدالتی برقرار کند؛ فقط به آوردن نفت بر سفرههای مردم تاکید کرده است؛ مثل اربابی که بخواهد نان رعیتهایش را درست تقسیم کند.
اما مهم این است که در عمل چه رخ داده است؛ پس به برونداد فعلی آن وضعیت نگاهی بیندازیم.
با سیاستهای متناقض خارجی و داخلی، درآمدهای نفتی بهشدت کاهش یافته است. از سوی دیگر به گواه صدها پرونده، افراد و نهادهایی فرا دولتی هستند که از رانت و ارز بیحساب دولتی، تسهیلات بانکی بیضمانت و حمایتهای گمرکی ویژه برخوردارند و میتوانند با دور زدن تحریمها و پولشویی، پایههای اقتصادی نظام را سرپا نگه دارند و خودشان ثروت کلانی را صاحب شوند.
این گروه سرمایههای خود را خارج از ایران میبرد و آنجا نگه میدارد یا اگر داخل ایران فعالیت کند، در هزارتوی غیرشفاف و مبهم پیمانکاریها با یک نقاب دروغین، پنهان است. حتی کسانی که برای آنها کار میکنند هم نمیدانند، برای چه کسی زحمت میکشند. شرکتهایی در شبکهای از نظامهای محرمانه، پیچیده و پرنفوذ ثبت میشوند و با پنهانکاری تا قلب قوهی قضاییه و مجلس و نیروهای نظامی پیش میروند و کسی از بستههای مالی و ذینفعان آنها سر در نمیآورد. از این رو در نبود نهاد مستقل مطالبهگر و پرسشکننده، مسئولیتپذیری و پاسخگوییشان در قبال منابعی که مصرف میکنند هم ناممکن است. حتی مالیاتی هم از آنها اخذ نخواهد شد، چون حاکمیت برای حفظ نظام و تأمین هزینههای تبلیغی و امنیتی خود به آنها مدیون است.
بنابراین دولت برای صرفهجویی، راهی جز بیشتر دست بردن به منابع اندک مردم ندارد. بنابراین روزبهروز هزینههای بیشتری بر دوش مردم گذاشته میشود. تودههای مردم از بسیاری از حقوق اقتصادی که بیشتر از آن برخوردار بودند محروم میشوند و تکههای بزرگتری از نانی که برای گذران زندگیشان در دست دارند، محترمانه یا حتی با زور توسط دولت بریده میشود. در واقع ثروتهای کشور بازتوزیع میشوند؛ ولی به نفع طبقهی فرا دولتی تازه سرمایهدارشدهای که حاضر است شریک منافع ایدئولوژیک دولت شود.
با چنین تحولاتی از جنس کاهش قلمرو دولت، سیستم برای مردم ناکارآمد گشته، بقایش با اتکا به مردم نیز ناممکن میگردد. توان مردم برای بهبود جریان زندگیشان از طریق رأیدهی بهشدت محدود میشود. اینجاست که طبق نظریهی نئولیبرال، مردم میتوانند انتخاب خود را از طریق خرجهایشان اعمال کنند؛ ولی توان خرج کردن برخی بیش از دیگران است و رأیها یکنواخت توزیع نشدهاند؛ پس مردم زیادی از زمین تصمیمگیری و سیاست، خودبهخود کنار گذاشته میشوند.
اگر تأکید بر وجه نئولیبرالی این نوع از کوچک کردن دولت مهم است، ابتدا از این جهت است که هر گونه سیاستورزی برای مردم مستلزم انتخاب است؛ باید چیز مطلوبی را بدست بیاورند و چیزهایی را از دست بدهند نه این که فقط امتیاز بدهند. دیگر این که هر سیاستی باید حداقلی از ثبات راهبردی را داشته باشد، بنابراین اگر مبنای مشخصی نداشته باشد، روبرو شدن مردم با آن، مثل جنگ با سایهها غیر ممکن خواهد بود. در این نبرد، باید مؤلفههای طرف را شناخت و حتیالامکان در نقاط ثابتی نشاند.
خواستههای چنین نگاهی برای مردم، فراتر از خواستههای حقوقی نیست؛ ولی چیزی که مانع تحقق این خواستهها میشود یک ساختار حقیقی پولدار و قدرتمند است. وقتی فساد و تبعیض اینچنین همه جا را گرفته، مگر ممکن است مردم به ساختار حقوقی رو بیاورند؟ پس باید نیرویی حقیقی از مردم، در مقابل این ساختار شکل بگیرد و بایستد و آن را به عقب براند.
گفتهاند ژان ژاک روسو زمانی به روحانیون مسیحی گفت دست از اثبات حقانیت مسیح بردارید. چون مسیح برحق است. بیایید اثبات کنید که خودتان مسیحی هستید. این چیزی است که نیاز به اثبات دارد!
به نظر خیلیها حرکتها و اعتراضاتی که در آمریکا با دیدن خشونت یک پلیس نسبت به یک مرد سیاهپوست شروع شد و به سرعت در حال گسترش در اروپا و سراسر جهان است؛ هنوز هم ربطی به ما و کشور ما ندارد. گویی این که نژادپرستی مسألهی جامعهی ما نیست. اگر چه ایرانیان تاکنون چندان در معرض آزمونهای تاریخی دشوار نژادپرستانه قرار نگرفتهاند و البته اگر هم قرار بگیرند، معلوم نیست نمرهی قبولی بگیرند یا نه؛ ولی در هر حال مردم ما سالهاست با مسائل و مشکلات اساسیتری مثل امنیت کشور و گرههای اقتصادی در معیشتشان درگیرند و همچنین در مواجهه با فساد سیستماتیک سیاسی و اقتصادی درماندهاند، پس به فکر مشکلات خود باشند.
البته که بافت اقتصادی و فرهنگی جامعهی ما با آمریکا بسیار متفاوت است و چنین تفاوتی اقتضا میکند اینجا مردم بهطور طبیعی مطالبات و خواستههای دیگری داشته باشند؛ ولی کماکان از فرایند اعتراض، نحوهی بیان مطالبات در افکار عمومی و برخورد دولت آمریکا و کشورهای دیگر با معترضانشان میتوان نکات ارزندهای برای فردای تاریخی آموخت.
1- نخست این که جامعه اگر زنده و پویا باشد، در هر حال به هر نوع تبعیض و بیعدالتی حداقل زمانی که آشکارا توسط رسانهها بازنمایی شوند، واکنش نشان میدهد. اگر جامعه بیاعتنایی قدرت نسبت به حقوق شهروندی را ببیند و کوچکترین اعتراضی نکند، یعنی دچار کرختی و بیتفاوتی مزمن یا ناآگاهی نسبت به حقوق خود است. برابری وجه آرمانی دموکراسی است و اگر چه هرگز به تمامی دستیافتنی نیست اما میتواند مبنایی فراهم کند که ما مردم همیشه مفید بودن آنچه انجام میدهیم را بسنجیم. حال اگر ما در هر زمانی خواهان عدالت و رفع تبعیض باشیم و نهاد قدرت یا حکومت، خود را نسبت به این آرمان بیاعتنا نشان دهد چه باید کرد؟ آیا یک جامعهی زنده و آگاه میتواند تا ابد نسبت به تبعیض بیتفاوت بماند؟
2- مرور دیدگاههای چهرههای سیاسی نشان میدهد در سنخشناسی واکنشهای رسمی نسبت به وقایع آمریکا دو دسته از هم قابل تفکیکاند. دستهی اول با اشتیاق و شادمانی منتظر فروپاشیدن مثلث زر و زور و تزویر و بقولی دموکراسی دروغین آمریکاییاند و دستهی دوم به ستایش مطلق و جانبدارانهی دموکراسی آمریکایی مشغولاند که قادر است اعتراضاتی در این اندازه را درون خود بپذیرد و البته معترضان را فقط دستهای تبهکار بیریشه و مجرم میشمارند.
هر دو دیدگاه اسیر سطحینگری و تناقض در خود هستند. حتی با کمی مرور حافظهی تاریخی، در مورد سوابقشان میشود دید که اکنون تا چه اندازه نگرشهای سیاسی قبلیشان را انکار میکنند. گویی قضاوت ایشان مبنایی ندارد و به تمامی بسته به جایی است که در آن ایستادهاند.
اصلاحطلبان و محافظهکارانی که در چند سال اخیر یکصدا هرگونه حضور مردم در خیابان را به جهت احتمال بروز خشونت و به بهانهی رواج پوپولیسم در سیاست و سوءاستفادهی دشمن سرزنش میکردند و دنبال احقاق حقوق مردم از دریچهی تنگ و ناممکن صندوق رأی و انتخابات بودند، اکنون از لزوم صبر و بردباری دولت امریکا در مقابل اعتراضات و برآوردن فوری تمام خواستههای معترضان میگویند. البته جای امیدواری است اگر اکنون میتوانند ببینند که حضور مدنی مردم در خیابان تا چه اندازه در نظارت و کنترل بر قدرت تأثیرگذار است. چه بسا روشنفکران و سیاستمداران خواهان تغییر آمریکا هم اکنون میتوانستند انتخابات پیش رو را بهانه کنند و مردم را به بازگشتن به خانههایشان فرا بخوانند، در صورتی که غالب آنها ضمن همراهی با مردم، اعتراض و بیان مستقیم مطالبات را حق مدنی مردم میدانند.
مطالبهگری و حضور مستقیم مردم در پهنهی مشارکت سیاسی ما به ازاء و جایگزینی ندارد. قدرت هر اندازه مستحکم و پرمایه باشد، چنانچه نسبت به شنیدن صدای مردم ناتوان باشد آسیبپذیر و بیقوام و در عین حال تکیه بر آن شرمآور است.
3- استمرار و گسترش اعتراض در جهان نشان میدهد، دموکراسی حتی در صورت حصول تا چه اندازه شکننده و نیازمند به آزادی است و لازم است با شدت از نهادها و بنیادهای آزادی حفاظت دایمی کرد و به هیچ بهانهای جز آزادی دیگری محدودش نکرد. از سوی دیگر هیچ اطمینانی به قدرت از نظر اخلاقی نمیتوان کرد؛ چون نه میتواند درستیاش را ثابت کند و نه مانع فسادپذیریاش شود؛ پس همواره نیاز به کنترل و محدود شدن دارد. در نهایت این که با وجود گسترش ارزشهای سرمایهداری، هنوز هم جهان تا حد بسیار زیادی نسبت به نابرابری حساس است. پس نابرابریها و تبعیضها را به موقع دریابیم.
واقعیت این است که ما تنها بعد از ویرانی و آسیب روابط انسانی است که دربارهی نیروها و معیارهای حاکم بر روابط اجتماعی میپرسیم. این از دلتنگی تاریخ و زمانهی ماست، که حکم میکند بپرسیم و بیندیشیم و سپس برگزینیم.
در حال حاضر مجموعهی گفتمانهای سیاسی حاکمیت، با انبوههای از مسائل حل نشده روبرو هستند. بنابراین در ظاهر حداقل بخشهایی از نظام بوروکراتیک سیاسی و عقلانیت تصمیمساز، درحال بازیابی نظری خود و تجمیع قوا برای مقابله با دشواریهای کنونی هستند؛ آن هم در شرایط بسیار پیچیدهای که نیروهای جدیدی در متن جامعه به شکل متعارضی در حال رویشاند. این است که تحلیل واقعبینانهی وضعیت، بدون مرور و آگاهی از گفتارهای درونی آنها و نیز گفتگو با آنها ممکن نخواهد بود.
گفتمان اصلاحطلبی هم با مشارکت مؤثر در حفظ و ثبات سامان سیاسی پس از دوم خرداد 76، امروز نیز تلاش میکند با ترسیم و بازسازی مرزهای جدید، هویتها و فهمهای متفاوت از خود را همچنان در عرصهی سیاسی زنده و کم و بیش فعال نگه دارد.
در همین راستا، گفتار«بهبودباوری؛ الگویی برای بازسازی اصلاحطلبی» چنین نمای نوآورانه و جدیدی از اندیشهی اصلاحطلبی را بر میسازد و ضمن برشمردن برخی کژتابیها در فهم آن، دوگانگی دو طیف محافظهکار و رادیکال اصلاحات را یکسره باطل و غیرمعطوف به واقعیتهای سیاستورزی در جامعهی ایران میداند. در حاشیهی این منظر جدید به اصلاحطلبی، پرسشهایی هم از این دست، به شکل خلاصه قابل طرح است:
1- چنانچه مفهوم بهبودباوری را به عنوان روش و نه هدف بپذیریم، مشی سیاسی متناسب با این روش در جهان انضمامی و در عرصهی عمل الزامات و بسترهای حداقلی از نوع اقتصادی و اجتماعی میطلبد. اگر اصلاحطلبی بهبودباورانه معطوف به هدف نیست، بلکه متعهد به روشی معین برای نتایجی نامتعین است، آیا تعهد به روش به تنهایی، فراهم آورندهی لوازم اجرای آن روش است؟ به بیان دیگر، آیا بسندگی نظری روش به مثابهی هدف، بدون هیچ وسیلهای امکان عبور از این وضعیت دشوار را خواهد داشت؟ چگونه در بیقراریهای ناشی از بحرانها و وضعیت فرسایشی و در آستانهی از همگسیختگیهای اجتماعی و اقتصادی، میتوان از اخلاق وظیفهمحور و شفاف کردن هدفها با الزام تعهد به روش حرف زد؟ کوتاه سخن این که، به نظر میرسد سوهانکاری و صیقلی کردن اهداف علاوه بر فرصت کافی، ابزار مناسب هم میطلبد. اگر چه ممکن است دستیابی به ابزارها خود از نتایج اصلاح طلبی بهبودباور و نه شرایط و الزامات آن شمرده شود، اما در عمل گشودن هر امکانی، نیازمند رهایی از تصلب و جزمی پیشینی است.
2- گفتمان سیاسی که فقط در اندک مجالهای انتخاباتی اخیر، به تب تند خود انتقادگری و حتی خودزنی مبتلا میشود و به طور معمول از مواجهه با چالشهای دشوار نظری و عملی سرباز میزند، چگونه میتواند بهبودباوری را به عنوان مشی سیاسی خود معرفی کند؟ نگاه انتقادی فعالانه که باید در جهت برملاکردن و زدودن تناقضها باشد، هم مورد نقد را بسازد و هم در حوزهی عمومی جامعهی کنونیمان، ضابطهی نقادی را بهدست بدهد و خطاها را کشف و حذف کند، کجای بهبودباوری اصلاحطلبانه قرار میگیرد؟ حرف این است که تأکید بر تعیین روش نیز، چه بسا ممکن است به همان سرنوشت سنگواره شدن تعیین هدف بینجامد و از تصحیح مداوم مسیر خود باز بماند و اگر نه، پس نشانههای آزمونپذیری و سنجشپذیری مورد ادعا برای اصلاح روش، کدام است؟
3- مکانیسم بازشناسی و بازنمایی نیروهای متکثر و متنوع اجتماعی در اصلاحطلبی بهبودباورانه کدام است؟ به نظر میرسد، برقراری گفتگوهای سیستماتیک با قشرها و طبقات اجتماعی مانند کارگران، زنان، روستاییان، نظامیان و ... ابزارها و امکانهای متنوعی میطلبد، راه دستیابی به این ابزارها در شرایط کنونی برای اصلاحطلبان چیست؟ مسلم است نخبهمحوری، اتکا به طبقهی متوسط در حال فروپاشی، ندیده گرفتن فرودستان و محذوفان اجتماعی، سیاسی و اقتصادی اصلاحطلبان را به شدت از این هدف خود دور خواهد کرد. از سوی دیگر گویا راهبرد و حتی چشماندازی هم برای یافتن این زبان مشترک که لازمهی رفتن از میدان منازعه و حذف به صحنهی مذاکره و چانهزنی است، دیده نمیشود. خصوصاً اینکه همواره پای مقولههایی همچون چارچوب مصلحت عمومی و امنیت نظام در میان باشد.
4- استراتژی دقیق بهبودباوری برای نهادمند کردن نمادها و مقولههای رسم و روش اصلاحطلبی چیست؟ این که فقط به اسمها بسنده نشود و فرایندهای حقوقی برگشتناپذیری برای دفاع از سرمایهی اجتماعی آن و کنشهای حل مسألهای سامان داده شود. اگر چه بهبودباوری با این تعریف از خود، ارزش دستاوردی برای هیچ هدفی قائل نیست؛ اما حتی برای حفظ ارزشهای جهتیابانهاش که معطوف به خیر عمومی تعریف میکند باید قادر باشد نقاط اتکای حقوقی بسازد. بدون چنین نهادهایی در دل جامعه، چگونه میتوان نیروهای سیاسی درون آن را از وسوسهی ورود به قدرت به هر شیوهای بازداشت؟
در حال حاضر مجموعهی گفتمانهای سیاسی حاکمیت، با انبوههای از مسائل حل نشده روبرو هستند. بنابراین در ظاهر حداقل بخشهایی از نظام بوروکراتیک سیاسی و عقلانیت تصمیمساز، درحال بازیابی نظری خود و تجمیع قوا برای مقابله با دشواریهای کنونی هستند؛ آن هم در شرایط بسیار پیچیدهای که نیروهای جدیدی در متن جامعه به شکل متعارضی در حال رویشاند. این است که تحلیل واقعبینانهی وضعیت، بدون مرور و آگاهی از گفتارهای درونی آنها و نیز گفتگو با آنها ممکن نخواهد بود.
گفتمان اصلاحطلبی هم با مشارکت مؤثر در حفظ و ثبات سامان سیاسی پس از دوم خرداد 76، امروز نیز تلاش میکند با ترسیم و بازسازی مرزهای جدید، هویتها و فهمهای متفاوت از خود را همچنان در عرصهی سیاسی زنده و کم و بیش فعال نگه دارد.
در همین راستا، گفتار«بهبودباوری؛ الگویی برای بازسازی اصلاحطلبی» چنین نمای نوآورانه و جدیدی از اندیشهی اصلاحطلبی را بر میسازد و ضمن برشمردن برخی کژتابیها در فهم آن، دوگانگی دو طیف محافظهکار و رادیکال اصلاحات را یکسره باطل و غیرمعطوف به واقعیتهای سیاستورزی در جامعهی ایران میداند. در حاشیهی این منظر جدید به اصلاحطلبی، پرسشهایی هم از این دست، به شکل خلاصه قابل طرح است:
1- چنانچه مفهوم بهبودباوری را به عنوان روش و نه هدف بپذیریم، مشی سیاسی متناسب با این روش در جهان انضمامی و در عرصهی عمل الزامات و بسترهای حداقلی از نوع اقتصادی و اجتماعی میطلبد. اگر اصلاحطلبی بهبودباورانه معطوف به هدف نیست، بلکه متعهد به روشی معین برای نتایجی نامتعین است، آیا تعهد به روش به تنهایی، فراهم آورندهی لوازم اجرای آن روش است؟ به بیان دیگر، آیا بسندگی نظری روش به مثابهی هدف، بدون هیچ وسیلهای امکان عبور از این وضعیت دشوار را خواهد داشت؟ چگونه در بیقراریهای ناشی از بحرانها و وضعیت فرسایشی و در آستانهی از همگسیختگیهای اجتماعی و اقتصادی، میتوان از اخلاق وظیفهمحور و شفاف کردن هدفها با الزام تعهد به روش حرف زد؟ کوتاه سخن این که، به نظر میرسد سوهانکاری و صیقلی کردن اهداف علاوه بر فرصت کافی، ابزار مناسب هم میطلبد. اگر چه ممکن است دستیابی به ابزارها خود از نتایج اصلاح طلبی بهبودباور و نه شرایط و الزامات آن شمرده شود، اما در عمل گشودن هر امکانی، نیازمند رهایی از تصلب و جزمی پیشینی است.
2- گفتمان سیاسی که فقط در اندک مجالهای انتخاباتی اخیر، به تب تند خود انتقادگری و حتی خودزنی مبتلا میشود و به طور معمول از مواجهه با چالشهای دشوار نظری و عملی سرباز میزند، چگونه میتواند بهبودباوری را به عنوان مشی سیاسی خود معرفی کند؟ نگاه انتقادی فعالانه که باید در جهت برملاکردن و زدودن تناقضها باشد، هم مورد نقد را بسازد و هم در حوزهی عمومی جامعهی کنونیمان، ضابطهی نقادی را بهدست بدهد و خطاها را کشف و حذف کند، کجای بهبودباوری اصلاحطلبانه قرار میگیرد؟ حرف این است که تأکید بر تعیین روش نیز، چه بسا ممکن است به همان سرنوشت سنگواره شدن تعیین هدف بینجامد و از تصحیح مداوم مسیر خود باز بماند و اگر نه، پس نشانههای آزمونپذیری و سنجشپذیری مورد ادعا برای اصلاح روش، کدام است؟
3- مکانیسم بازشناسی و بازنمایی نیروهای متکثر و متنوع اجتماعی در اصلاحطلبی بهبودباورانه کدام است؟ به نظر میرسد، برقراری گفتگوهای سیستماتیک با قشرها و طبقات اجتماعی مانند کارگران، زنان، روستاییان، نظامیان و ... ابزارها و امکانهای متنوعی میطلبد، راه دستیابی به این ابزارها در شرایط کنونی برای اصلاحطلبان چیست؟ مسلم است نخبهمحوری، اتکا به طبقهی متوسط در حال فروپاشی، ندیده گرفتن فرودستان و محذوفان اجتماعی، سیاسی و اقتصادی اصلاحطلبان را به شدت از این هدف خود دور خواهد کرد. از سوی دیگر گویا راهبرد و حتی چشماندازی هم برای یافتن این زبان مشترک که لازمهی رفتن از میدان منازعه و حذف به صحنهی مذاکره و چانهزنی است، دیده نمیشود. خصوصاً اینکه همواره پای مقولههایی همچون چارچوب مصلحت عمومی و امنیت نظام در میان باشد.
4- استراتژی دقیق بهبودباوری برای نهادمند کردن نمادها و مقولههای رسم و روش اصلاحطلبی چیست؟ این که فقط به اسمها بسنده نشود و فرایندهای حقوقی برگشتناپذیری برای دفاع از سرمایهی اجتماعی آن و کنشهای حل مسألهای سامان داده شود. اگر چه بهبودباوری با این تعریف از خود، ارزش دستاوردی برای هیچ هدفی قائل نیست؛ اما حتی برای حفظ ارزشهای جهتیابانهاش که معطوف به خیر عمومی تعریف میکند باید قادر باشد نقاط اتکای حقوقی بسازد. بدون چنین نهادهایی در دل جامعه، چگونه میتوان نیروهای سیاسی درون آن را از وسوسهی ورود به قدرت به هر شیوهای بازداشت؟
این روزها، التهاب روزهای نخستین همهگیری ویروس، دیگر با ما نیست. شهر و فضای فیزیکی عمومی که به واسطهی کرونا و توسط قدرت متمرکز رسانههای حاکم بر جامعه ما را از خود رانده و به انفعال و بیحرکتی واداشته بود، قدم به قدم ناچار به پذیرفتن دوبارهی حضور واقعی ماست. انسانهایی که ساکن و وحشتزده جا به جا در تلههای امر حاکم گیر افتاده بودند، علیرغم تحمل شرایط سخت، شروع به جنباندن دست و پاها و باز کردن بندها کردهاند.
سازماندهی قدرت حکمرانی در جامعهی ایران همواره شکلی عمودی و از بالا به پایین داشته است. همچنین محتوای سیاستها و ضرورتهای اعمالشده در فرایند سالهای پس از انقلاب نشان میدهد این سلسله مراتب عمودی، مهمترین وظیفه و اولویت عملیاتی خود را نگهداری از ساختار خود و حفظ و تمرکز بیشتر قدرتش میداند. به این ترتیب هرگونه وضعیت بحرانی باعث میشود، با به پیش کشیدن مسألهی امنیت و کلیشهی برههی حساس کنونی برای مردم، سازماندهیهای عمودی قدرت در جای خود محکمتر شده و تقویت شوند و همچنین بیشترین هزینهها روی دوش مردم سربار شوند.
اما قاعده این است که اگر حکومت، کار خود را بعد از حفظ قدرتش، فقط هدایت و حکمراندن بر جان و مال و شخصیت و امورات زندگی انسانها میداند و سلسلهمراتب عمودی حکومت، شخص و جامعه را به عنوان یک عامل اخلاقی و خودمختار جدی نگرفته و به سخره میگیرد؛ در مقابل، کار ممتاز مردم هم خلق موقعیتها و امکانات جدید خواهد بود.
تاریخ میگوید همان افرادی که در سرزمین ما تاکنون عادت دارند، همیشه مرکزیت و قدرتی را پیدا کنند و مسئولیت را به او واگذار کنند و خودشان از او پیروی کنند، در هنگامهی بحران و سوگ، وقتی از نزدیک فرصت لمس بیکسی و بیپناهی و خشم خود را در سیطرهی همان قدرت پیدا میکنند، امکان و روحیهی مقاومت پیدا میکنند.
در آخرین مورد شاهدیم درست از همان موضعی که کرونا در سر هر کوی و برزنی لباس جنگ و بحران میپوشد و عرض اندام میکند و خصلت همهجایی و هرجایی قدرت را به رخ افراد میکشد، مقاومت نیز به شیوههای گوناگون، همین کار را میکند. این گونه است که فرصتهای کمنظیری برای سازماندهی دوبارهی جامعه به دست میآیند. انسانها در مقابل دستاندازی آشکار قدرت، به زندگی خصوصی و عمومی خود مقاومت میکنند. جامعه با خروج از ترسخوردگی، برای بازسازی و ترمیم خود دست به کار میشود، برای هر محرومیت و ممنوعیتی ابتکار عملی به خرج میدهد و در مقابل هر بنبستی نجیبانه راه دیگری میگشاید.
مردم در این روزهای دشوار، تمام نیروهای روحی، روانی و همدلیها و سرمایههای خود را بهکار میگیرند تا در برابر سیستمی که حتی در سطح تدارکاتچی دست دوم هم عملکرد متناسب و درخوری از خود نشان نمیدهد و آنها را به حال خود رها میکند، از زندگی و حیات انسانی خود دفاع کنند. با وجود شرایط فرسایشی و دشوار، مردم خودمراقبتی با حداقل امکانات، روندهای آموزشی، درمان، دستگیری از همدیگر، کارهای خیریه و حتی مناسک مذهبی و عرفی را به شیوههای جدیدی زیر سایهی سنگین کرونا دنبال میکنند.
در سناریوی طرح شده، میتوان امیدوار بود این تلاشها، بعد از بحران کرونا در غیاب حکمرانی خوب دولت را روزبهروز بیشتر وامدار و نیازمند به حضور اجتماعی و حتی اقتصادی مردم کند و با تمرین حضور و اراده جمعی مردم، فضای سیاسی پس از کرونا بازتر و شکاف میان مردم و دولت کمتر شود.
اما آن چه که این روزها و در عمل به عنوان تهدیدی برای این سناریوی خوشبینانه اتفاق میافتد این است که در اوج ناکارآمدی اقتصادی و غیاب حکمرانی خوب و به حال خود رها شدن منافع ملی کشورمان در صحنهی بینالملل، پای نیروهای ایدئولوژیک، نهادهای نظامی و بنیادهای فرادولتی در سایه نیز با شدت بیشتری در کنترل دامنهی بحران کرونا و عواقب اقتصادی آن به میان آمده است. این مانورهای مشارکتی در قالب رزمایشهای کمک مؤمنانه، پرداخت تسهیلات و کمک هزینهها و خدمات درمانی با چنین گسترهی تبلیغاتی عظیمی، بیشک بدون هزینه نخواهد بود. هزینهی آن، واگذاری بخشهای بیشتری از قدرت نظارت و اختیارات دولت به نیروهای نظامی و ایدئولوژیکی است که برای ادارهی کشور، احتمالاً خود را نیازمند هیچ انتخابی از طرف مردم نمیدانند. در این صورت است که یک بار دیگر فرصت تاریخی بازسازماندهی جامعهی ایران برای مدتی نامعلوم به محاق خواهد رفت.